dünya denen şu gezegen
yaprağıma ışığını damlatırken
ben papatyayaydım sen yediveren
mevsim mi başkaydı
mutluluğu ve sevinciyle dağ tepe deprem
mantığımı parmak uçlarımda gezdiren
benzerin mi yoktu
ampullerin ışığı sen yanardın rengi çınar
ince belli bardaklara sen dolardın koyu kırmızı çay
sendin dağlardan yüksek
kanat çırpıp kıyısına sığındığım gökyüzü
saçlarımı tarayan rüzgâr avuçlarımı ısıtan güneş
aktın dünyanın öbür yanına
şarkılarda kirpiklerimi kavuran mısra
romanlarda gözyaşı sen doldun gözlerime
suçlu bizim mevsimimizdi
ay büyürken yıldızları söndürdü
madımak ebegümeci ne varsa toprağımda öldü
sustu sevda içime çömeldi
içim ise karlara özenen yanardağ
dudaklarımdaki beyaz bir dua ya al sürer..
Kayıt Tarihi : 2.2.2006 19:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yüreğinize sağlık
Değişik bir anlatım..bir o kadarda güzel.
Kutlarımmmmmmmmmmmmmmmmm.
..
TÜM YORUMLAR (3)