Beyaz Atlı Prens Yokmuş Aslında

Yokmuş aslında beyaz atlı prensler,pamuk prenses olalım diye kandırmışlar hep bizi.Öyleki hepimiz birer prenses sanmışız kendimizi,sandırmışlar.Zehirli elmaları yemişiz aptalca,her prens sandığımızın beyaz atı bile yokmuş,Aslında at bile,yokmuş hatta beyaz diye bir renk.

Kötü kalpli çirkin cadılar varmış,doğruyu sürekli gizleyen sihirsiz aynalar.Öpünce prens olmayan kurbağalar.Kendini özel sanan bizler varmışız bir de...bir de çakma prensler.Ok atıp durmuşlar sürekli yüreğimize doğru.Saplanmamış halbuki hiç biri kalbimize.

Karlar yağmış,güneşler açmış,gelen olmamış kulubemize ama kalbimizden gidenler çok olmuş.Yedi cüceler gitmiş,yanlız kalmışız yanlızlığı kocaman kendisi küçücük ve boş yataklarda.Sabahlar olsun diye dualar edip gece bastırınca ağlamışız,susmuşuz,uyuyakalmışız ağlarken,sonra uyanıp
yeniden ağlamışız.Bir omuz aramışız başımızı yaslamak için,ne bir ses varmış ne de bir nefes.

Masalları gerçek olur sanmışız,gelen her sesi yürekten sanıp sarılmışız.Ama bir türlü öğrenememişiz; ne masallar gerçek olurmuş,ne prens varmış,ne at,ne de beyaz diye bir renk...