Beyaz Arif Akbaş Şiirleri - Şair Beyaz A ...

Triglia lucerna gibi yakalandığımda
deniz bir damla yaş olurdu gözümde,
ihtiyar balıkçıdan dinlediğim şarkıda
Karadeniz Calypso dişiliğiyle, senede
bir hep genç oğlan istermiş kollarında.

Soluğu içinde karanlığın
Beyaz bir gül gibi
Beyazsın, narinsin, yorgunsun
Anastasia.

Gül titrer, solar

Çaresiz ruhumuzun renkleri
leylak, yasemin ve bu kahverengi
gecenin sessizliği içinde ölüyor
kuruyan bir gülün yapraklarında
kalbim yine sana dönüyor.

Kendini aldatma gücüne hayranım
ey usta talihim yok benim, sonsuz
ve sadece karanlık ve sis duvarları
Narcissusun incisi bir gölde bir gölge.

Doğu takımadalarında Karain,

Özlemimi dudaklar seslendirdi,
sözlerimi bakışlar seslendirdi.
ve insanlar öldüğünde, şarkılar
güçsüz atlar öldüğünde nefes
güneşler söndüğünde ışık çıkardı.

Birçok nehir çaresiz gözleri bilir.
Münzevi haliyle Salinger okuyan
“Çavdar tarlasında çocuklar…”
işitmeyecek melodileriyle sesleri.
Ve sevgiyle hayata dair kayıp
birçok insan işitmeyecek sesimi.

Çok yalnız yaşadım
daha önce de böyle oldu
kalbim üzüntüden işitmiyor sesleri
hala kararan bahçelerde geziyorum
yağmur yağıyordu durdu
sessizlik içime işliyor.

Edirne fütürist bir kent olsaydı
tozlu güneşin kızıl kokusu gibi
yalnız bir gökkuşağı gökyüzünde
süzülmek isterdim boşluğa.

Sadece Olga bir menekşe olsaydı

Hüzünlü yaz akşamları, göresim gelir, Bakıp dağlara bir gül nar ıslaklığını: Çimen yaprakları beyaz ayaklarında, Yıkasın bırakacağım şehvetsiz bakışlarımı. Yıllarca düşünecek, ne bir lâf edeceğim. Anlamı olmayan anlamadığım sözlerim; Savrulur gibi, umutsuzluğa gideceğim, Kalbimde nihayetsiz şahidin aşkın gibi. Yapraklar düşüyor, rüzgârın uğultusunda, Okuduğum bir Arthur Rimbaud şiiri; Dudakların gibi korkularım kaygılarım Var sandığım patikalarda çiyler içinde. Değme kalsın gözlerinin izleri gözlerimde Yanımda toprak insanlarının susuzluğu: Senin mutsuzluğun, imgelerin, bulutlar, Var sandığım o hayaller akıp giden. Dimetoka; Nisan Ayı, 2009

En acınası hallerimde en çok
sana ihtiyaç duyuyorum ki
biliyorum yalnız olduğumu;
ve anlıyorum mutsuzluğumu.

Âşık insanlar, dökülen yapraklar;