Beyan! bana öyle bakma Şiiri - Zeynep Beşen

adını sormadım kederi adını unutturuyordu,
ama zümrüt gibi yemyeşil gözleri vardı.
daha on yaşında yaşından büyük kederini taşımakta zorlanıyordu.
vatanım diyordu hiç konuşmadan hiç susmadan.
bir acı en fazla susarak böyle haykırılırdı.
sonra bir an cesaretimi ön cebime koydum adını sordum;
adı beyandı.
ALLAH'ım bir ad işte bu kadar hiç konuşmadan kendini anlata bilirdi.
on yaşında daha çocuk! gözleri yorgun,
gülümsemesi durgun,
bir kırılmışlık bir vatansızlık bu kadar mı göze yansırdı.
ana dili arapça,sömürge dili ingilizce
akraba dili kürtçe, sığındığı vatan dili Türkçe.
daha çocuk ALLAH'ım daha çocuk!
dört dilin verdiği sancı sesine yansıyordu.
medeniyet ey medeniyet,kucağında daha kaç çocuk kaybolacak!
ne zaman doyar karnın,ne zaman söyle.
daha kaç yavru doğursun analar.
medeniyet ey medeniyet!
ALLAH aşkına bir bismillah çek!
şehadet getir, imana gel.
kazdığın mezarları sen kapat.
on yaşında bir çocuğa bu kadar yapılanlar azap.
yurdunu seven ölürken,
yurdunu satanları korumaktan vazgeç.
yumurtalarına merhamet aşıla.
sal güvercinlerini gerçek anlamlarına.
ALLAH'ım biraz kendimden acizliğimden utanıyorum.
affet beni,beyanın gözlerine bakamıyorum.
ülkesinden sürgün yemiş,zorla üç dil öğrenmiş.
iki oda,on baş elim kolum kırık,
yüzüm yok yüzüne bakamıyorum.
dua dua sana konuşmaktayım.
dayanamıyorum ALLAH'ım kapındayım inşirah dileniyorum.
zalimin kucağından al bu dini.
bizi bize bırakınca kendimizi yiyoruz,
her cuma imamın arkasında namaza durup,
gönlümüzü kerbela ediyoruz.
elimizde vicdanımız,nefsimize uyarı yapıyoruz.
nefsimiz zalim okuyla kundağa sarılı vicdanımızı hiç acımadan ok atıyor.vicdanımız kanlar içinde,
nefsimiz hala bir parça etin peşinde.
kendi elimizle kendimizi öldürüyoruz.
bizi bize bırakma ALLAH'ım yoksa mahvolanlar dan oluruz.
beyan bakma bana öyle,
insanlığımdan utanıyorum.
kanım donuyor,kendime katlanamıyorum.
bana öyle bakma! beyan,
uyuyamıyorum..