Beton Yüzlü Şehir Şiiri - Salih Küçük

Beton yığını, gökdelenler uzanır göğe,
Bir orman bu, çelik ve camdan örülmüş.
Kalpler taş kesilmiş, duygular körelir,
Kâr hırsı körükler, vicdanlar paslanmış.

Trafik akıyor, bir nehir gibi durmaksızın,
İnsanlar köle olmuş, bu beton yığınına.
Maskeler takılmış, yüzler gülüyor sahtece,
Gerçekler saklanıyor, karanlık bir gece.

Paralar konuşuyor, her şey bir meta oldu,
İnsanlık unutuldu, vicdanlar sustu.
Reklamlar bombardımanı, zihinleri uyuşturur,
Mutluluk satılıyor, tüketim çılgınlığı sürerken.

Bu şehirde yalnızlık, bir hastalık gibi yayılır,
İnsanlar birbirine yabancılaşır, bağlar kopar.
Hayaller tükenir, umutlar kaybolur,
Bir boşluk hissedilir, içleri sızlar.