Beton kutu içinde bir ölü

sokağa çıkamıyorum
gökyüzüne bakamıyorum
sırtımı toprağa yaslayıp
alemi seyre dalamıyorum hani
her şey ne kadar yabancı
ne kadar da acı geliyor insana
bir çocuk gülüşü mesela
dost muhabbeti
elimi cebime atsam elim yanıyor
çıkartsam yürek dağlanıyor
bir uçurum gibi derin ve kimsesiz

seyahate gidemem
günü gün edemem
iş bulamam
bulsam karşılığını alamam
yani yaşamam insan olmam yasak

oysa ben
emeğin çiçeklendiği her yerdeyim
su gibi çıplak ateş gibi yakıcı
görmezden gelinen
gerçeğin efendisiyim

gün geceye bürünüp el ayak çekilince
nice dertler nice acılar çekmiş
kaldırım taşıyla dertleşiyorum

adım atamıyorum
kapımı açamıyorum
beton kutu içinde bir ölüyüm