Beton üstünde yatar, kesilen Onbeş kavak!
Onlar için yaşamak; son çâre; eşkin atmak.
Dil anlatamaz ancak, gayretli hayatları,
Sakın sanman dilsizler, biri anlar O’nları...
Düzgünce kesiverdi, İki ucdan, testere,
İndiler dikildiği, kendine gölgeliğe,
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta