Beton Dağı Şiiri - Önder Karaçay

İnsanlık yirmi birinci yüzyılda Anadolu'da çarptı beton dağına

Tarla sahipleri apartman sahibi
Fabrika sahipleri plaza sahibi oldular

Plazalar ülkeyi ithal mal pazarına çeviren aracı ithalatçılar ile doldu

Tarla ve fabrika sahipleri üretmek yerine kira ile geçiniyorlar
Kiracılar ise üretimde iş bulamıyor hayatlarını tüketim ekonomisi ile kendi emeklerini sömürgecilere ucuza satarak bu yüksek ve ahlak yoksunu maliyetin altından kalkmaya çabalıyorlar

İğreti yamukluğun eseri inşaatlar eğri bir şekilde deliyordu gökyüzünü

Gözü yaşlı ağaçların yaprakları
Başlarını dalları ile uzatıyorlar betonların arasından
Yetişmiş beton çıbanlar
Ağaçlara gölge olup güneşini kesiyorlar

Hiçbir ağaç güneş alamadığı için gölge oluşturamıyordu!

Temsil esir düşünce, topraklarımız da betona esir düştü

Ormanlık alanlara dikilen inşaatlar ağaçlar gibi büyüyordu!

Bu zihniyeti budayan bir toplum yoktu.

Toplum, bu tür doğal katliamlara izin vermeyen insanların bir arada yaşama bilincine denir.

Etraf bir zamanlar bahçeli tek katlı kutu kutu evler doluydu
Bir adım ötesi komşu yoluydu
O evlerin yerine kat karşılığı apartmanlar diktiler, bahçeleri söktüler
Herkesi beton kutuların içine doldurarak
Komşuluğu da insanlık gibi bitirdiler

Bunun ne anlama geldiğini yeni yeni anlayanlar ağlayarak karalar bağlıyorlar

Ucube yükseltiler arasında
Yeryüzünde bir nokta gibi kaldık
Üzerimize düşen bu gölgeye şiirden başka parmak basan yok!