Beton Çivisi Sandığı Şiiri - Necdet Arslan

Sağ elimde bir ağırlık var.Kürümekten yorgun olsa gerek
Terasta takılı kalmış uçurtma, kuyruğunda son yük katarı
Uzanmışım şiirin üstüne.Sessizliği cebime doluyor körfezin

Yüksek gerilim hattından geçen bütün alt yazıları silerken
Ele avuca sığmayan harflerle didişiyorsun.Kapısı ardına değin
Açık bırakılmış odanın.Bu kapıya,hay Allah, ne yapacağımı unutmuş
Durumdayım.Betonlaşmış uykular akıyor gözlerimden.

Belki bu güz paniklemeden gelir diye bekledik durduk.Köşenin
En ucundaki naylon köprüyü eritiyor ayın şavkı.Cemberinin
Düğmesini iliştirmek için kuduruyor iğne.Yüreğime saplanıyor
Birden.Uyanıyor düşlerim daldığı son uykusundan.

Sağ elimde bir acemilik var.Açamıyor pembe zarfın kapağını
Haylazlaşan yağmurun yüzüne tükürmek de nerden çıktı şimdi.
Salıncaktan fırlıyor çarpışmalarım.Belki vaz geçer, diyorum da
Başka bir şey demiyorum.Akça bulutlar gülüyor şimdi bize.

Geçtiğimiz günlerin birinde bana
Evet sen gönlü yükseklerde, gözü alçaklarda olan Meryem
Yani ‘……………….…’demiştin yarı yorgun yarı utanarak yarı pişman.
Birden bire son mektubunu okuyup üflemek nerden çıktıysa
Yakınacak durumda değilim seni sevmelerden…

Paniklemeden geliyor gerçekten de güz. Kuruluyor şöyle bir
Yüreğimi yüreğine teğelleyen zamanı atıyorum dünün
Demiryoluna.Vaz geçmiyorum karıncalanmalardan
Beş yüz üç kez bilmeden dokunuyorum parmaklarına…

onbirekimikibinonbeş