Adam yürümeye, insanların arasına karışmaya başladı. Önce asansörün gelmemesi fikrini kafasından çıkaramadı. Neden bu güzel insanlar apartmanlara hapsolmalılar ki! O karanlık, bazen loş ışık altında ev dedikleri yere gitmek için bu mekanlardan geçmeliler ki! Sıkıştık ve bunaldık. Apartmanları boyayıp elimize ne geçiyor. Dışı mı bizim önemli? Doğru güzel gözüküp, içimizi açmamamız lazım. Açınca o loş ışığı kaybetme korkusu... Ne kadar da mutlular, içleri de mi mutlu? Sen de mi mutlusun yürüyen insan? Benim içim de mutlu ama dışım değil. Sizinkinin tam tersi. Doğru dürüst yürüyemediğim için, rol yapamadığım için affedin beni. Sadece ölümden korkuyorum. Sizin korkmadığını biliyorum ama düşünseniz siz de korkarsınız. Sizin pencereniz güneşte alıyordur. Benimki almıyor, ondan üşüyorum. Geçen sene görmüştüm sıkışıklığı, bir ev için. Nasıl ele verebilirdim ki kendimi size. Ben olsam apartmanda yaşamazdım ama ben değilim işte sorun da burada. Keşkelerimizi kenara bırakalım canım. Olan olmuş, biten bitmiş. Biz bu hayatı seçtik diyelim. Bu kötü ve kötüye giden hayatlarımızı. Her sene kendimizi kilitlediğimiz odalarda bulunalım, gerçekten kaç para hayatımız? Veya kaç paralık adamlarız? Bu kadar seferberliği boşuna mı yaptık? Yok mu bir babayiğit de evet diyecek. Benim kafam karıştı. Bundan başka hayat bilmiyorum. Evet dilimde kalıyor, söyleyemiyorum. Kendimi de inandıramıyorum. İşte öyle, sessizlik en büyük küfür. Birden aklıma gelip falezlerden atlamaya giderken bana hangi tür çay vereceksin? Gel veya beraber atlayalım boş ver çayı. Sadece mutlu olmak istemiştim veya istemedim. Ben mutlu olmayı bilmem ki! Sadece nasıl mutlu olunur yolunun yolcusuyum. Bunların hepsi aynı anlam mı? Yoksa güzellik bu kadar çirkinlerin ellerinde mi yazıldı? Bir tutam aldım buradan, geri koydum. Siz utanmayın diye. Teşekkür etmekten yoruldum, her gün kalkıp gitmekten, geri dönmekten, güzel sözler söyleyememekten, aldığım çiçekleri suluyamamaktan. Böyle bir günde yaşadığımdan utanıyorum. Umut bu topraklarda yeşerdi ama artık ölme vakti geldi.
-Ustam, fazla akbil'in var mı? Benimki bitmiş, rica etsem acaba?
-Buyur geç, ben hallederim.
İnsanların arasından geçen adam, durağa gelmiş ve otobüse binmişti. Kafasındaki düşüncelerini atamadan.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta