Beşyüz Metre Karelik Cehennemim

Tükenmez kalam'in dahi tükendiği
Bir dünyada yaşıyoruz.
Söyle şimdi bana sevgili!
Ben nasıl tükenmeyeyim?

Sen, geriye kalan son kalemimsin.
Bitmesin diye kullanmadığım,
Kaybolmasın diye yanımda
Taşıdığım son kalemim...

İçimde beşyüz metre karelik
Bir cehennem taşıyorum.
Gözlerim sıcaktan kırmızımsı bir hâl aldı. Döküyorum soğuk suları başımdan aşağı,
Lâkin bir faydası olmuyor içimdeki cehenneme.

Bırakıyorum her şeyi.
Kendi haline bırakıyorum cehennemimi.
Nasıl olsa o da bir gün yorulur diye.
Eninde sonunda sönecek.
Belki bir yudum su ile,
Belki kalpten akan üzüntü ile.

Üzerimde sürekli kendini pompalayan
Bir moralsizlik var. damla damla,
Kova kova sular yetmiyor cehennemime.
Söyle bana sevgili, söyle!
Hangi düşüncelerde söndüreyim cehennemi mi?

Hiçbir şey yapasım gelmiyor artık.
Sadece uyumak ve dinlenmek istiyorum.
En kalabalık iş yerlerinde dahi,
Bu kadar yorulmuyordu insan.
Yüreğim bir alışveriş merkezi kadar yanıyor, Yetmiyor tüpüm söndürmeye.

Kaçırdığım otobüsü durdurma hevesi kalmadı bende. Minibüste muavinden para üstümü istemek gelmiyor içimden. Büyükçe bir boşvermişlik var ruhum da.

Her zevkimi alıyor benden hayat.
Söndüremiyorum içimdeki cehennemimi.
Gücümü yenilemeye gücüm yetmiyor.
Bitiyorum, yok oluyorum cehennemimde...