Beşköy'üm Şiiri - Nihat Malkoç

…felaketin 17. yılında ölenlere rahmetle…

Yedi ağustosta gökler delindi
Evler, arabalar her şey silindi
Kalpler yaralandı, bine bölündü

Kırk yedi tane gül soldu Beşköy’üm
Yüreğe gözyaşı doldu Beşköy’üm

Manahoz deresi coşmuş akıyor
Geride kalanlar şaşkın bakıyor
Yükselen ağıtlar yürek yakıyor

Çılgın dere canlar aldı Beşköy’üm
Yüreklerde hüzün kaldı Beşköy’üm

Manahoz kudurmuş, dereler çağlar
Yıkıldı ne varsa, yok oldu bağlar
Bulutlar yaş döker, hıçkırır ağlar

Yürekler acıyla yandı Beşköy’üm
Suya karışanlar candı Beşköy’üm

Gidenin ardından durup bakıldı
Sel şehitlerine ağıt yakıldı
Cemaat gıyaben cenaze kıldı

Acıya dayanmak güçtü Beşköy’üm
Vadesi dolanlar göçtü Beşköy’üm

Eldeki lokmayı yiyemediler
Bir elveda bile diyemediler
Bir parçacık kefen giyemediler

İçimize ateş düştü Beşköy’üm
Yüreğimiz yandı, pişti Beşköy’üm

Kırıldı dostların kolu kanadı
Yeri göğü tuttu âhı feryadı
Her birinin gönle yazıldı adı

Sular bir beldeyi yuttu Beşköy’üm
Feryatlar gökleri tuttu Beşköy’üm