Beşinci Mevsim Şiiri - Âdem Selçuk

dört
tam dört mevsim saydılar
hiç birini istemedim
ölümü getirip bıraktılar kucağıma
nefesimi tuttum nabzımı da
“ölmüşüm” diyemedim

geçmişimi yükleyip bir kağnıya
-deh ettiler geceye-
yıldızlar karşıladı beni
hem yakın hem uzak - senin gibi -
....derdindeyim
“yeter artık! ” bile diyemedim

dört
tam dört mevsim
ölümlerden ölüm beğendim
benim de güvencim vardı -yârenliklerim-
duyanı gelmiş
kimi tabutu tutmuş kimi ölümü
anılarsa geride kalmış, yalnızlıklar da
- özlemler gibi –
“ve ben kalabalığım şimdi! ” diyemedim

ağlamalar düşüyordu ayak uçlarıma
ıslak ama içten
-gülmelere veremedim-
sessiz ve sakin, kendilerinden emindiler
bayırları aştılar dereleri geçtiler
ve karanlık bir çukuru - an bellediler -
“bu beşinci mi? ” diyemedim
07.04.2004