Beşinci Mevsim Şiiri - Muhammed Enes Akçay

Biliyorum, ben üzgünüm diye insanlar durup yol vermeyecek bana,
Ve biliyorum, kimse sormayacak suskunluğumun sebebini.
Hıçkırıklarıma kulak vermeyecekler,
Biliyorum, sen de tıkayacaksın kulaklarını, kapatacaksın gözlerini.
Işıkları da söndür olur mu giderken, şu sıralar gözlerim pek hassas pek içli.
Güneşin kızıp kavurduğu sokaklarda aramaktayım hala kendimi.
Bulamıyorum sevgilim, bulamıyorum sensizliğin çaresini.
Deli bal yemiş gibi koşuşturuyorum, eleştiriyorum halimi.

İyi ki vardın, bilhassa iyi ki varsın sevgilim.
Sen de olmasan, kimden öğrenirdim bilmediğim bu mevsimi.
Yazdan cıvıl cıvıl, kıştan biraz soğuk, bahardan taze.
Hiç böyle yaprak dökmemiştim, sonbahar da ne ki?

Ah sevgilim, ruhumun tattığı son mevsimim.
Söyleselerdi inanmazdım, bir rüzgarda alabora olacağımızı.
Şimdilerde içim, tersten yanmış izmaritler ve cam kesikleriyle dolu,
Hapsetmişler sanki tuttuğum güvercini yalnızlık gemimin güvertesinde.
Hani, son bir umut derler ya, son bir kurşun,
İşte o son’umdun sen benim sonumsun.
Haberini getiren kuşu da incitmişsin, alamıyorum haberini,
Ne istedin sevgilim, ne istedin göğsümdeki kelebeklerden?
Mutlu musun? Soruyorum, mutlu musun…
Puta benzer bir hali mi vardı gariban kalbimin?
Gücün yetti de kırmaya, titremedi mi hiç ellerin?
Ah sevgilim, hak etmedim, hak etmedin, hak etmedik.
Ne sen beni hak ettin, ne ben beni, ne de biz beni…