Beşinci Mevsim Şiiri - Kenan Kara

Bir gün ben
Örselenmiş kimliğimle
Dimdik dururken karşında
Nefeslerin birbirine çarptığı bir yerde
Yüksek, kurak, yaban otların arasında
Öteye geçerken çalışırken gözlerinden
Kemendine takılmış mahmur gözlerim
İşte şurada
Tam orta yerinde ömrümün
Hep yenilen
Azalan
Eskiyen bir bedende

Liman kentlerinin kıyısında
Avuç içi kadar yürekleriyle
Ve hiç bir iklimde açmayan çiçeklerle
Gelirler kapına
Seni benden almaya çalışırlar

Titrek ellerimle
Uzanırken kırık dökük bir kaç saç teline
Hisseder ardında bıraktığın sıcaklığı
Sereserpe uzanmıştın ya bir kilime
Asılı kalmıştı havada bir müddet
İnce dudaklarından süzelen hava
Yeşil bir yıldız gibi parlak
Bulutun altında iki kara göz
Mühürlemiş ömrümü
Bir tebessüm eşliğinde
Beşinci mevsimimizde

Bakıyordun ya gözlerime
İşliyordu saat sabit hızında
Göç alan bir kentin sırtında taşınan
Yaralı bir kimsesizlik
Bir bekleyiş içinde
Çehresinde uyanan bir gelincikle
Avuçluyor güneşi taç yapraklarında
Genişleyen göğsüm gibi
Akıyordun içime
İşte hep bu yüzden
Her ayrılıktan sonra sana rücu edişim
Serzenişim
"Dön artık" diye seslenişim
Şimdi yine yoksun ya
Bu alevler tüketiyor içimdeki bütün oksijeni
Nefessiz kalıyorum

29.09.16