Besime Ana Şiiri - Ümit Demir

ah besime ana
hatırlıyorum seni hâlâ
beyaz entarin
ve hiç kalkmadığın yatağınla
yani kalkamadığın
bir türlü terk edip de
yalnız bırakamadığın döşeğinle

ben o zamanlar küçüktüm
her şeye ermezdi ya aklım
ama sana hep üzülürdüm
bir evlat acısı görmüştün
evladın bir defa ama
biliyorum sen bin ölmüştün
öyle ya evlat acısı bu
can mı dayanır
sen de dayanamadın besime anam
yüreğine dağlanmış
hançer yarası almıştın

ismin güzeldi ama ya kaderin
yine de isyan etmezdin
hep derdin 'kim iman eder kadere
gülüp geçer öldüren kedere'
lâkin söylemesi kolay da besime ana
dinlemesi gönle kolay mıydı
bir evlat acısı görmüşken
ikincisini de görmek var mıydı

kaderde, kanserin pençesindeki evladını
toprağa gömmek de varmış
dünya bu besime ana
gülüşüne aldanan hep ağlamış

ah serdaroğullarının anası
kavasoğullarının halası
bağrına hangi taşı bassan
hangi acılı ağıtlar yaksan
evlâtların birer birer dökülürken
onlara bir avuç toprak da
sen olsan

iki oğlun toprağa emanetti
bir oğul da mahpusluk
ana yüreği daha ne kadar çekerdi
yüreğin sanki dertlere yolluk

ne yorgun yüreğin bu acılara dayandı
ne de yaşlı bedenin
bir yaprak gibi düşüverdin
zayıf, çaresiz ve bitkin

ah anneanne
ah besime ana
hatırlıyorum seni hâlâ
bembeyaz örtün
ve bir daha kıyamete kadar
kalkamayacağın
mezarınla...