Beşikten Mezara... Şiiri - Lütfi Bulut

“KOÇ GİBİ MAŞALLAH! ”

Gam yemezdim Vallah!

Anama çektirdiğim eziyet olmasa

9 ay birde 10’u var evelliyatın

Et’te ot’ta portakal’da minaralmişimde güya yaramışım babama...

Açtığımda gözü, ciğerlere dolan ilk oksijeni

Ağlayarak heba etmişim.

Şimdi üç paket nikotinle takas ettiğime aldırmadan.

“Koç gibi” demişler

“Maaşallah! ” çekmişler bir kara lastik ayakkabıya sığan bana! ?

Keşke sorsalardı bana... gebe bırakmadan acılara

Yok çekerdim hayattaki starta

KOÇ’un satın alamadığı dünya

Bana mı yutulacak sanki

Bu bir kumarsa kaybedenlere yazılmışım baştan beri...

***

GENÇLİĞE SİTEMKAR

Gökkuşağında gördüm seni

Bilmem kaçıncı renktin algıladığım...

Ben yaklaştım, uzaklaşan sendin adımlarıma inat!

Ben ‘illallah! ’ dedim, ‘ya sabır’ı sen çektin

Kaçtın,

Hırpaladın,

Yıprattın, eyyy!

Sarsaydım belime,

Kalsaydın biraz daha konuk bende...

Sen bana, ben aynaya olmazdık sitemkar...

Dünlerdeki gibi...

Yarıyı çok aşmadık amma!

31x365’ de az değil gayri.

***

SESSİZ BEKLEYİŞ!

Yüzlercesini gördüm. Dizi dizi soğuk mermer kutucuklar içinde.

Sanki kaybolmasın, yitip gitmesin diye yazılmıştı secereler en baştaki taşa...

Derler ya “bir avuç toprak, bir karış ta bez! ..”

Fark edermi tonu bin, metresi yüz de olsa

götürülenin hepsi o!

Yunus geldi aklıma son bir Fatiha’dan sonra

“Mal sahibi, mülk sahibi,

hani bunun ilk sahibi

malda yalan, mülkte yalan

Var birazda sen oyalan...”

O demişti, Derviş Yunus yani

Mezar taşında o da sır şimdi...