Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
K...U...T...L..U...Y...O...R..U..M
U..U........................................
T.......T...................................
L............L..............................
U.................U.........................
Y.....................Y.....................
O.........................O.................
R.............................R.............
U..................................U........
M.......................................m
____Eyüp Şahan _________
YORUM YAZMAK CİDDİ İŞ.
BİLGİ İSTER BİRİKİM İSTER
YANİ BENDE OLMAYAN
KURU KURU BİR YÜREĞİNE SAĞLIK DEMEMEK İÇİN BİR ŞİİRİMSİMLE SELAMLIYORUM BU DUYARLI YÜREĞİ, YANGIN YERİ DİZELERİ...
Bir bebek vardı hani
Uykusunda bile gülen
Boşaltıp içini aşkın
Sözlere tutsak ettin
Korkuya teslim olup
Yaşamı yasak ettin
Özgürlük diye diye
Kendini tutsak ettin
Aldın kayıt altına
Çekilmiyor yaşamın
Sevişmeler ısmarlama
Acı çeker akşamın
Kayıp gider altından
Ömür dediğin ne ki
Yaşamı öteleme
Ağlamasın aşkın
Sözcüklerle anlatılmaz
Hiç özgür olan
Anlamını yitirdi
Yükledik nice yalan
Kör oldun aymaz oldun
Söylemez duymaz oldun
Sessizlik bozuldu da
Karmaşadadır anlam
MAHMUT NAZİK 30.10.2007 MERSİN - BOZYAZI DERE KÖY
Süperdi, oldukça sarsıcı çok çok güzel bir şiirdi...
Gönülden kutluyor, şiirlerinize gönlünüze bahar sevinci bahar müjdeleri gelmesini diliyorum sevgiyle kalın...
şimdi yüreğinde kanayan yaralarla boğuşan bir kadın
adsız çökmüş karanlıklarda kalmış
sarılmış olmayacak bir hayale
nedensizce sessizce dağılır yorulmuş
yaz yağmuru nazar
Hatice Fiskeci
YÜREĞİNİZE SAĞLIK KUTLARIM SİZİ TEBRİKLER KALEMİNİZ DAİM İLHAMINIZ BOL YÜREĞİNİZ ŞEN OLSUN SEVGİLERİMLE +10 PUAN
Okurken... beyninle tüm duygularımla şirinize odaklandım..zaten odaklanıyorsunuz ...gerçekten mükemmel yorumunuzla ı dirhem dirhem yaşatıyorsunuz........tebrikler
Doğdun bebeĞİM...!
Seninle bende doğdum. dedi anne...
Yutkunurken her ağladığında
Şimdi ağla.. Çek içine hayatın nefesini.. Neolur,
ağlatmasın hayat seni.. dedi anne.
Yaşama dinetebilse sesini.ANNE,.
BEBEKLER AĞLAMAZ büyüdüğünde.....
GÜZELDİ SEVGİİ NAZAR.. YÜREĞİNE SAĞLIK...
sayfan hayırlı olsun dost :)
senaryosu yazılmış bir filmdir hayat, bir bebek dünyaya gelir her gülüşü bir umut....kendisini bekleyen sürprizleri bilmeden, ayakları üstünde durmayı öğrenir, büyür hayatın zorluklarına inat gülümser...
yüreğine sağlık arkadaşım
Hayat bu işte...dünyaya geldiğine sevindiğimiz bir varlık.. ama hayat neler getirecek, ne sürprizler hazırlayacak önceden bilmek ne mümkün..yaşanması gerekenlerden kaçış yok maalesef, değiştirmeye gücün yetiyorsa ne ala, yetmiyorsa sunulanla yola devam etmek zorunda bırakıyor hayat...yüreğine sağlık sevgili arkadaşım
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta