Beşik Kertmesi Şiiri - İrfan Erden

Daha dogmadan koymuşlar adımı
Soyağacımın son erkek evladı
Üç gözyaşı sahibi ananın
İlk gözagrısı
Gülücüklerimin katiliydi uçurumdan savrulan
Adına araba dedikleri metal parçası
Kırık dökük hayallerimin tek tanığı
Agularım gökyüzünde asılı

Bulutlarla kıymışlar nikâhımı
Yağmurlar doğurmuşum yeryüzüne
Kimi toprağı öpmeden
Buharlaşıp kaybolup gitti

Kimileri filizlendi
Milyon kez çoğalan
Yenilmeyen inancımla
...
Acıyla beşigim kertilmiş
Şefkatli kollar bana uzak
Dört bir yanımda tuzak
Boş sokaklar ile avutmuşum
Renksiz çocukluğumu
Boya sandığımla çok dertleşmişim
Buz tutmuş ellerimi
Isıtmaz soğuk bakışlar
Pis kokardı
Günahkârdı ayakkabılar

Çok savaşlar kaybettim
Yine de
Yenilmedim direndim
Limon tezgâhlarında büyüttüm düşlerimi
Kömür karası ellerim
Hamal yüregimle
Kendimden ağırdı
Sırtımdaki yüklerim
Üç gözyaşı sahibi babanın
İlk göz agrısı
Yokluk ile imtihanıydım

Kavgam ile beşik kertmesi olmuşum
Nerede zulüm görse
Spartaküs olur bilegim
Nerede savaş görse
Sulh olur düşlerim
Nerede kurşun görse
Siper olur göğsüm

Yalın azlığım ile
Beşik kertmesi olmuşum
Yetimlik onulmaz bir yara
Tek dostlarımdı sokak köpekleri
Biraz korku
Biraz sevgiyle bakardı gözleri
Hep üşüdüm
Güneş ısıtmazdı beni
Korkularim geceyi yırtar
Yorgan yapardım hıçkırıklıklarımı
Dolunay küskündü zaten bana
Şefkatine sarıldığım mezar taşları
Sımsıcak bir yataktı

Bir adam vardı gözleri gülen
Soğuk bir kış günü
Çikardı bir ceket verdi
Almadım gururumdan
Al bu ceketi
Annen üşümesin dedi
Hala saklarım o ceketi

Kurtulus parkında
Zabıtalar ç-aldı
Boya sandıgımdaki çocuklugumu...
Tek oyuncagımdı
Hayallerimi boyadıgım
Rengârenk boya kutularım
Ağırdı yükü heybemin
...
Büyüdüm
zaten hic çocuk olmamıştım ki
Altin kafeslere sığmadı
Beşik kertigi hasretim...

irfanERDEN