Beş Ocak Şiiri - Bahattin Tonbul

İki bin sekiz de
İşte beş ocak o kara gün
Işıkların söndüğü
Ruhumun ağladığı tarih
Sevgili eşimin
Gerçek dünyaya gidişiydi
Acıların tükendiği
Kanserin yok olduğu an
Bitirdin yok ettin gülen dünyamı
Ey kara kış
Bembeyaz örtü altında
Kara toprağa gelin gönderdim
Onu
Tut tuta bilirsen acımı
Unutmaz bu yürek
Ne onu nede acısını
Nede verdiği sancının sıcaklığını
Ey yar
Nerdesin kiminlesin
Bilmem
Bildiğim tek şey bizi izlediğin
Bunu hisseder bedenim
Geceleri görürüm gölgeni
Konuşman
Sessizce uzaklaşıp kaybolursun birden

Seni hala çok sever bu beden
Bilesin
Ne eşini
Ne benzerini
Bulamaz dünyada
Öksüz kalmış eşin
Selam söyle ve bekle
Gelecek er veya geç
Seni özleyen beden
Seni sonsuza dek seven
Ben
Bahattin Tonbul
5.1.2016