Beş Kala Şiiri - Ozan Demirkesen

Yine seni düşündüğüm saatlerdeyiz.
Gerçi, saatin kaçı gösterdiği pek mühim değil.
Benim saatim zamandan bağımsız, hep sana beş kalayı gösteriyor.

Kafamın içinde yine bir şarkı çalıyor. Senin sesin bu! Sen mi geldin yoksa?
Saçmalıyorum. Sen gelmezsin ki.
Radyom bozulmuştur, sende takılı kalmıştır yine.
Odam sen kokuyor yine. Sen mi geldin yoksa? Saçmalıyorum. Sen gelmezsin ki.
Bahar gelmiştir. Çiçeklerim de açmış zaten.

Biliyor musun, ne sesini ne de kokunu hatırlıyorum aslında. Ama senden sonra her güzel ses, her güzel koku seni hatırlatıyor bana.
Sanki her şey sensin de hiçbiri bir sen etmiyor gibi.

Senden sonra yıllar, aylar, haftalar, sanki tüm hayat iki günü tekrar ediyor.
İlk kez beni sevdiğini söylediğin gün ve beni terk ettiğin gün.
Sanki koca dünya sadece bu iki günün etrafında dönüyor.

İnsanlar bana çok romantiksin, düşüncelisin falan diyorlar.
Değilim aslında, öyle şiirden, çiçekten, böcekten de anlamam.
Özümde ben, ne sevmeyi bilirim ne de sevilmeyi. Senden öğrendim bir çok şeyi:
Nasıl mutlu olunur, nasıl sevilir, sevilmek nasıl bir his... Senden öğrendim.

Kendimi sende unuttum; hayatın takılı kaldığı, sürekli tekrar ettiği o ikinci gününde kaybettim kendimi.

İçimde sen diye koyduğum biri var, kendi benliğimle bütünleştirmişim onu.
Her şeyden çok o geri dönsün istiyorum.
Biliyorum, dönmez. Belki şimdiki sen o değilsin.
Ama nolur geri dön, lütfen gel.

Nasılım biliyor musun?
Dedim ya, saatim hep sana beş kalayı gösteriyor diye.
Bir umut bekliyorum o beş dakika geçer diye.
Ama işte, zaman durmuş.
Ne o beş dakika geçiyor, ne de sana beş kaladan geri dönebiliyorum.
Ben hâlâ beni bıraktığın günde tekrar ediyorum.
Hâlâ seni bekliyorum.