Beş Çocuklu Bir Kadın

Yorgunluğunu üzerinden atmadan,
Tozlu çoraplarını çıkarmadan,
Düşünür, ne pişirip ne yedireceğini.
Yapa yalnızdı beş çocuklu kadın.

Biri asker, biri gelinlik kız.
İkisi çocuk denilecek yaşta.
Baba ölmüştü altı martta.
Çaresizlik içinde kol kanat germişti hepsine.

Küçükler, büyüdü okudu.
Üçü gurbette, ikisi köyde.
Birini söylerken çıkıverirdi beşi birden.
O benim annemdi işte.