…Berzah… Şiiri - Naime Erlaçin

arka cebe gizlenmiş
narin uykulu çocukluk
göğüs cebiyle didişir durmaksızın
meşruiyet zihin kantarında

sorarız:
'diriliş ne zaman
nerde devşirme askerleri sultanlığın...'

ay'ın siyah yüzünde gül derleyen tanrıça
yoksullaşarak akar harfin üstüne
süreğen göçlerin iç sızısıyla ak parşömende
sayısız ölümlere karışır sütümüz
çocuk ruhunun nirengi merkezinde

vakitsiz perdelenmiş göze gelir sıra
dışarıya açılan son pencere
ki tavukkarasından muzdarip

olabildiğince uzaklaşıp
'aklın terazisi' safsatasından
affına sığınılır sözün
bir yarı göz buğusu...kör isyan
selam durur aşka öteki yarı

dil yanığından peydahlanır her öksüz dize

mahpusluğun ipini göğüslemektir
sözü kökünden sarsmak
düşürmek kendini kendiliğinden
gözbağına bu yüzden
bir şimşek ısmarlarız
titreyerek çaksın diye körlük tülüne

kıyıda bekler çocuk saflığımız

tanrılar:
sevecen...bağışlayıcı...cömert
şeytan ah! neden böyle sinsi bakışlı?
ruhsatsız tebliğ edilir tutuklu meşruiyet
tekilliği sorgulamaz ejder yüzümüz
dişilik ve erillik ve masumiyeti

ne yolcuk tükenir ne yol
ağlar kum eteklerini mesken tutmuş kilit taşı
derin bir suskuya dönüşür daralan nefesler

kim ki bilmez menzilini, imgeye vurulmaktır cezası!

bu deli halleri bize ve sana bağışla ey gül
iki tarafımız coşkun su
kızıla çalıyor seher vakitlerinde hayat
ve ölmek için hâlâ çok erken

ne büyüdük adamakıllı
ne bir vedadır bu
berzahı yazar dil

(5 Şubat 2006)