Berna Günen Şiirleri - Şair Berna Günen

Kalbim kiralıktır çeşit çeşit duyguya
Yıllık, sezonluk.
Haset, Öfke, Nefret - kalabalık bir aile
Gürültü patırtı, acıtıcı şakalar, şen kahkahalar.
Dostluk - dul bir adam
Tek gözü kör köpeği Şefkat'le yaşayan.

Yok, benden şair falan olmaz
Fermente veya çifte damıtılmış değildir
Ne kederim ne neşem.
Sofralarda en çok gülen ben,
Kıskanırım kederimi, öyle herkese göstermem.
Unvana, şana rahmet okumam

Puslu bir şafak vakti ansızın uyandım
Hiç âdetim değilken.
Bir anda doluştu zihnime
Davetsiz misafirler gibi bütün ruh yakan anılar.
"Gidin" diyemedim onlara
Ailemden iyi terbiye almıştım ne de olsa.

Ölüleri anmaya mezarlığa gitmek
Ne acayip gelenek!
Hele ki her insanın kalbi bir mezarlıkken.
Üstelik mahşer yeri gibidir bu mezarlıklar:
Sevilmeyen eşler, sevmeyen sevgililer, değersiz
dostluklar, kıymeti bilinmemiş düşmanlar

Bir sivrisinek olsam
Kaderimin başına musallat.
Bir kere de ben rahatsız etsem kaderimi
Onun bir hayat boyu süren alaylarına karşılık.
Rahatsız etsem kaderimi bütün bir gece
Defalarca uyanıp kalksa beni bulmak için

Önümde bir kova dolusu umut
Çiçeğim burnumda
Daldırıyorum ellerimi umudun serin sularına
Yüzümü yıkıyorum duaya hazırlanırcasına
Azalıyor umut,
Boşalıyor kova,

Ruhum largo bu gece
Etrafımda kalabalıklar
Küçücük tanrılardan ve küçücük tanrıçalardan oluşan.
Kadeh tokuşturmalar
Sakız kâğıdı kıvamında felsefi atışmalar
Kaçınılmaz müstehcen şakalar

Rutubet kokan hücremde yankılanır
Umutsuzluğun çığlığı.
Bir çocuğun sarı bukleleri süzülür parmaklıkların arasından
- Güneş huzmesi -
Ve ikiye böler hücremi,
Ruhumu

Batırıyorum tırnaklarımı
Beynimin derinliklerine kanatırcasına
Hatıralarla kırık, pişmanlıklarla leş gibi
Hiçbir cilanın arıtamadığı tırnaklarımı.
Dökülüyor yerlere kelimeler
Sadece kelimeler

Salıncak kurdum düşlerden
Bir ucunu Ay'a, diğer ucunu Kuzey Yıldızı'na bağladım.
Mutluluk salladı beni hafif hafif
Umut bir kuyruklu yıldızı yakalayıp
Kuyruğunu tıngırdattı gitar teli niyetine.
Bense yıldızları tek tek koparıp koydum içkimin içine