Berivan... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

.

Berivan'a

Öyle iklim olmazdı
Kendine büyür yanardı

| Tutardık elinden yürürdük kaldırımlarda..koşardım kara saçlarınla
oynaya zıplaya berivan..ben sanırdım harranda ceylan berivan.. hep gülmek bana
sevmek bana derdin hani..büyürdün elin sürdüğün memlekette seni bilmezdik
berivan.. seni tandıra sürülmüş ekmek kadar sevdik..sevdikde büyüttük aha işte gülümüz
aha işte günümüz dedik..güne güldük seni gördük |

büyüdün hey
yüzün al sürdü rengine
düşüdün düşlerde
düşündükçe gülü sürdürdün
düştün ateşe sus’u söndürdün

kaç iklim açtın sayılmaz
kaç yaş saydın
kaç yüreği yaktın
yaz demedin
kışları açtın
saçları siyah berivan
kaç yüreğe goncaydın

| sahapsız büyür mü ömür cane ..sığmışsın içine..de ki açtım çiçektim
yapraktım.. şarabi yangın sonbahardım..de ki; ben gülüm ilkbahardım
ben nakışım mardin kapı.. ben tarihim buralarda işte yolu urfa kapı
de berivan; harran ovasında kaç ceylan kaçar yuvasına .. peşinden ağlar
peşinden koşar anasıda.. de berivan..berivan |

bilir sevdayı aynayı
iki kaşı fazla
beş kirpiği beş kapı
sevda atmış içeri
hala çıkar dumanı
sevmiş can
içinde can berivan

anladım
iki öykü sürülürken kitaplara
içine insan
içine can koymuşlar birazda
fazlalık kalmadan
yontucu elinde
gülmüş iki ağlayanda
iki diyorum
anladığım için söylüyorum

| çıkarı olmayan kök saldıkça kendini toprağa, ucuna suyu katıp
karışıyor karanlığa..kim ufku sorsa rastlıyor onlara.. bildiğin gibi değil
gaz lambası olsa göz yorsa o kadar ışıkta..anlarsın kökü yolunda
bir zaman bir yerde bire karşı bir iken.. dolambaçlarında savrulup kavuşma kadar
dönüyorsun doğaya.. anlatırım kafan karışmasın... anlatırım sonra
ben de çocuğum..büyümedim yalnızlığa |

sözümü kestim
çayın suyu kadar
gizlendim / izlendim
ne versen
kar sayıp hüznü
sıcak ellerimle sana geldim
kapında durma
çok duramaz çocuk
çocuk hasta
çocuk yaşında
dönerse
genç ölümle çıkar yoluna
yukardan aşağı
aşağıdan yukarıya
baş sonda
son başta
taş çarpmasın kulağına
dinle de anla
dost olmak
zor zanaat hala
hayata
insana

| Bir gün elbet her anlatım biter kendinde..geldiği yerde |

küstürmüşler
eti kendine kesen
yedi kat göğe çıkan serçeyi
hep güçlüdür
güçlüdür gerçeği

| Kavuşturan değil midir hız.. derviş ayağıyla sırtında keşkülü
az azık biraz su dere kenarında.. su yağmurla düşer dudağına
şu yol senin bu benimden gayrı kim anlar ayrılığı da
yerine koydum kendimi.. kendimi koydum yerine.. koydum kendimi yerine
hep bir oldu.. birden çok sen oldu.. bütünün gözlerinde demlenirken
ayrıntıları karşıladım..unutmuşum söylediğinde.. mesela sel gelirse
biz suya kavuştuk diye oynaşırken bir kaçımız boğulduk.. anlattık sonra
bizim bağlarımız tarlalarımız vardı..çift koşulmuş gülümüz varken bize yakındı dünya
harman edene kadar içimizde heyecan içimizde çocuklar..gecenin orta yerinde
öpücük düşürürdük..kadının gül memelerinin üstüne.. ilaçtır diye yoksa
dayanmazdık gücün sesine.. madem ki dinleyeceksin.. doğadan dinle
serçe öter kendine.. dudağı değer sevdiğine..göçü tutmaz |

kestik
nağmeler suya çarpanda
aklın ucu havada
kapatıp gözlerini
söyledik işte
| erzurum dağları kar ile boran |
göz kapatıp
iç açtık yolumuza
seyret beni
gözlerim kapandığında

| asılacak şiir varsa biride sana |

şimdi yansın ortalık
ve tutuşsun bu şehir
tutuşsun bu ayrılık
aşksız kalsın

| kendimi büyütüyorum biliyorsun..müjdecisi sabah |

sen insansın*
sen insan
berivan can

kopmuşum
yüzüne düşen ışıkta
şimdi varlığın cana ayna
sevdiğini sarıyor sırrına

asi çocuk
gülmek gün
yakışıyor sana

Can berivan dost yüreğine selam olsun..sevg'imle cane.. sağolasın..

06 - 16 Ocak 2005

* Ahmet kaya bestesi..

.

Zafer Zengin Etnika
Kayıt Tarihi : 24.7.2005 13:37:00