Bêrîtan Şiiri - Peyman Yiğit

Uçurumun dibinde semaya kalkmış bir el,
Ve unutulmuş yarınlara umut dolu istekler..
Neden bitmiyor kedermiz?
Neden hala başladığımız yerden son buluyoruz?
Bu sessizlik hayra alamet midir...
Yoksa hayırda alamet midir.?
Üşüyoruz, oysa yakmamız gereken bir Newroz ateşi var.
Sönmeyecek olan bitmeyecek bir bahara..
Oysa hala doyasıya koşup oynayamadığımız dar Amed sokakları..
Hala Bazid'in başkaldırdığı Glî dağın eteklerinde içemidiğimiz bir bardak kaçay çay..
Sevgiliye yazılmamış onca şiir.
Gerçi İnsan kimliksiz kalınca şiirleri ülke kokuyor..
Bundandır uçurum kenarı bedenimi değil yüreğimi acıtıyor.
Sen nasıl korkmadın Berîtan?
Nasıl oldu da bu uçurum sana ömür bana ölüm oluyor..
Cesaretinin zekatını neden bırakmadın bizlere?
Fakirleştirilmiş iç benliğimizi neden zenginliğinle doyurmadın?
Gerçi daha ne yapabilirdin ki?
Sen Dêrsimî, Agirîyi, Zilanı, Koçgirîyî sevmedin mi zaten?
Sen mücadelene kanat açıp bu uçurumdan uçmadın mı?
Kör olan gözlere inat, yüreklere seslenmedin mi?
Olmuyor işte sözler yerini bulmuyor.
Ezgiler büyük bir çarpışmaya tutuşmuş,
Şerefe ve haysiyete ambargo konulmuş.
Tarih koca bir muamma, insanlık büsbütün imha olmuş.
Şimdi yeni ölümler dikiyoruz,
Dört çarpı bir dört değil biliyoruz.
Ama nedense konuşamıyoruz.
Anlıyor ama konuşamıyoruz..
Bir insan nasıl anlarda konuşamaz?
Ya da nasıl olurda görür ama dokunmaz..
Gerçî 7 gün 7 gece taybet anayı da gördük..
Yüreği paramparça edilmiş Ceylanı'da..
Dokunmayın yavrum açtır diyen Xatûn û da işitti bu kulaklar..
Hani o bu tepelerden hiç bakmadı dedin ya?
Evet bizlerde o tepeden hiç bakmadık Bêrîtan..
Belkide Delîla' nîn, Vîyan Peyman'ın, senin baktığın o tepeden bakmak gerekir hayata.
O soluğu almak, o şiiri okumak, o türküyü dinlemek gerekir.
Bir menekşe kokusunda bulmak gerekir..
Belki o zaman zulümle akıtılan kan değil, ümit ile yaşatılan can oluruz.
Affet,
Affet Bêrîtan.
Biz her şey oluruz da biz biz olamıyoruz..