Berfo Ana Şiiri - Mehmet Raşit Er

Berfo Ana

Bu gece hiç gelme…
Böcek tanrılarla kavgalıyım bu gece.
Berfo ana ölmüş..!
Gökten sidik yağıyor böcek kralların üzerine.
Salya, sümüğe boğulmuş kakalaklar.
O üzgün yüzlü ana uçtu aramızdan.
Belki gözleri açık gitti…
Belki son sözleri eksik…
Belli ki yüreğinin yaralarıydı,
onu 105 yaşına kadar ölüme direndiren.
Ama uçtu gitti Berfo ana…
Minnacık bir Melek gibi.
Böcek tanrılara tapmadan.
Belki evlat hasretiyle.
Belki adalet özlemiyle.
Ama uçup gitti işte.
Bir melek gibi…
Berfo ana aklımıza çakılan bir mıh gibi gitti.
Cumartesi en çok Berfo ana kokacak şimdi.
Beyaz leçeğiyle gitti.
Ardında koca bir asır bıraktı.
Ve yarım asırlık yaralar acılar bırakıp gitti.
Cumartesi anneleri…
Berfo ana…
Faili meçûller ve böcek tanrılar.
Bu ateşe kim su döker?
Bu ateş söner mi?
Yangın yeridir yürekler.
Cumartesi ağlar…
Diğer günler zılgıt çeker ağıda döner.
Kim cevaplasın şimdi..?
Berfo ana nasıl kefen giyer?
Hangi mezara sığar şimdi?
Bu özlemle, bu hasretle.
Berfo ananın bedeni gitse de..,
ruhu bu ceberut ülkeyi nasıl terk eder.
Yağmur, çamur demeden hep ordaydı
Berfo Ana…
Kurumuştu göz pınarları artık…
Acılar coğrafyasında yaşamıştı tam 105 yıl..!
Koca bir çınar gibi…
Hep direngen hep ayakta.
Son 33 yılını oğlunun yolunu gözlemeye adadı.
Oğlu gelmedi gelemedi…
Haftanın her günü her anı zordu.
Ama Cumartesi daha bir yakıyordu yürekleri.
Analar Cumartesi oluyordu..!
Berfo ana ön saflardaydı…
Böcek kralların yüzüne tükürmek için en öndeydi.
Elinde solmuş bir resim…
Yüreğinde kanayan yarasıyla. Bu gün de Cumartesi…
Berfo anaya sonsuzluk arifesi…
Cumartesi annelerinin omuzunda cansız cesedi.
Yüreğime ağırlık veriyor tüm heybeti.
Tanrılarla aram bozuk belki…
Böcek krallardan hesap soracak cumartesi…
Berfo ana gitti…
Oğluna kavuşur belki.
Bu Cumartesi…

mehmet raşit er