İstanbul'lu seyrediyorum içim buruk.
Sensizliği anlatıyorum ona,
Sessiz ağlayışlarımı ve güzel anılarımızı.
Tek o anlıyor zaten beni o biliyor nasıl sevdiğimi.
İstanbul'lu setrediyorum ağlayarak.
Artık bitti sevmelerim, çoktan geçtin benden.
Kalabalık içinde korkunç sessizlik.
Sanki herkes konuşurken susuyor gibi,
Hüznün sessizliği.
Nerede olursa olsun insanın aklına mıh gibi kazınan bu sessizlik.
Acı ve elem dolu.
Ne yaşamış olmalıydı bu insanlar.
Hüzün akıyordu gözlerinden.
Sanki bütün dünyanın yükü sırtındaymış gibi,
Yorgun ve harap.
Deniz kokuyordu dertleri,
Bazen sakin bazen hiddetli.
Tanıyordum bu derdi,
Uzaklara dalıyorum,
Hem de çok uzaklara.
Sonsuzluğa uzanan bir yol üzerindeyim sanki.
Sensiz geçen günler mi?
Yoksa gittikçe uzaklaşan hayalin mi,
Bilmiyorum.
Bugün yine yağmur yağıyor.
Aklıma sen geldin
Yağmur altında sevinmelerimiz.
Ve ben her zaman olduğu gibi yine seni özledim.
Yağmurun sesi, kokusu nedense seni hatırlatıyor bana,
Kaybettiğimden beri.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!