Berfin Şiiri - Duygu Çoyan

Bir yerlerde bir şeyler yok oluyordu , biliyordum. İçimi aynalarla kaplıyordum yine de benliğime bir adım dahi yaklaşamıyordum . Koca koca ağaçlar devriliyordu fikirlerimin üzerine . Bazı zamanlar katlanılmaz oluyordu. Kendi çığlıklarıma kulaklarımı kapatabilseydim sağır kalmazdım adımı dilinden düşürmeyen insanlara. Biraz uzaklaşa bilseydim küfür eden kadınlardan , nazik adamlara avuç içlerimi öptürebilirdim. Kafamdaki “siktir et” bulutunu dağıta-bilseydim bir an, daha sağlam tutunabilirdim uçurum kenarlarıma. Sokak köpeklerine selam verirken duysaydım trafikteki araçların korna seslerini belki biraz karışabilirdim boktan düzendeki hayatınıza. Yok olan ben olmazdım biraz karışsaydım kalabalığınıza. Bir kaç buket toplaya bilseydim uçurum kenarlarından , orkidelere gülümseyen kadınları biraz olsun anlardım. Nefes alabileceğim bir gökyüzü bulsaydım yemin ederim yıldızları size armağan ederdim parlak şeyleri sevmiyorum diye tüm tozu toprağı üzerime çektim . Şimdi biraz paslı biraz kumlu biraz yok olmuş bir kadınım . Siz mücevherlerinizi takının. Ben yosunlu taşlarımı göğsümde taşırım.