Berduşum Şiiri - Ferhat Şimşek

Bir katilin nefes alışı kadar soğuktu:
Yalnızlığım!
Ve ben ne zaman bir merhaba desem,
Çetin duvarlar hatırlatırdı babamı;
Babamın tokadını...
Doğrusu sevmek, sevilmek güzel şey olsa gerek.
Fakat olmadı, olmadı işte.
Her kırık kapının ardından,
İdamını bekleyen bir makum kadar bitkindim,
Bitmiştim.
Ne mecalimi tüketecek bir hal kaldı,
Ne de mecalimi tüketecek bir insan.
Açıktı işte her şey:
Berduşdum...