Berduş Rüzgârlar Şiiri - Ahmet Kısa

Berduş bir rüzgâr esiyor kalbimin varoşlarında,
İşsiz, aylak, çapaçul...
Ne arzularım kamçılanıyor,
ne de yalpalanıyor gizli sevdalarımın ıssız iskelesi...
Bir dirhem tanımsız ürperti esintisi hissiyatım...
Oysa, ele avuca sığmazdı bir zamanlar kalabalık yüreğim...
Cicili bicili bir elbise gülümsemesiydi gençliğimi nakşeden...
Gönüllü mahkûmuydum karasevdalı labirentlerin...
Ey şemsiyeleri ters çeviren fırtınalarım!
Ey etekleri havalandıran erotik kasırgalarım! Nerdesiniz?
Dudak çatlatan küresel ısınmanın kuraklığında,
yağmaz oldu iri damlalı, sevda hamalı, ılık aşk yağmurları,
Arap Kızı da camdan bakmıyor artık çocuksu sevgilere...
Yorgun ve metruk,
eski bir aşk gemisi demirledi Yedikule Zindanlarına...
Rutubet kokan yalnızlığıma haykırıyorum,
yankılanıyor sessiz çığlıklarım...
Paslı bir çiviyle çiziyorum duvarlarına katran karası gözlerimi,
yanaklarımdan süzülen gözyaşlarımın yoldaşı,
tavandan damlayan küflü katreler...
Ak saçlarım ağartamıyor bendeki karanlığı...
Ayak seslerini duyuyorum kedersiz bir sıçanın...
Kulağımı tırmalıyor avare yarasaların kanat çırpışları...
Mesut ve bahtiyar hatıralarım!
Gelin de görün şu hâlimi...
Niçin ötelediniz beni somurtkan istikbalime?
Niçin savurdunuz beni basık tavanlı kör dehlizlere?
Ey insanoğlu!
Ne zaman icat edeceksin zaman makinesini?
Ne zaman başlayacak ışınlanma seferleri?
Ey güzel Allah'ım!
Ne zaman tersine döndüreceksin dünyayı?