Berduş Şiiri - Mevlüt Muhammet Özcan

Şiirler yazardım önceleri
Artık imgem bile yok hayata
Hayata tutunuşum bir kutu antidepresan
Altımda soğuk kaldırımlar
Misafirim kaldırımlara
Yudumlarken arpamın son demlerini
Çakırkeyf olurken beynimin son nöronları
Cebimden sallar kafasını çakım
"Keseceğim bileklerimi" diye inler yüreğim
Ağlarım ama açamam ağzımı
Gözyaşlarıma cigara yakarım
Tüterek lanet okusunlar ümitsizliğe
Tek temennim bu ya zaten
Lanet okumak !

Dergiden haber geldi geçen gün
Ümitsiz olma çiçek yaz böcek yaz dediler bana
Diyemedim
Diyemedim ki ne ağaç görüyor gözüm ne çiçek
Ne de bir buket sevda
Acı çekiyorum diyemedim

Yolum pazara düştü bilmediğim şekilde
Bir demet özlem
Bir salkım pişmanlık aldım
Ama doyamadım pişmanlığa
Daha çok özledim sonrasında

Gözlüyorum hayatı
Biraz mayhoş
Biraz kederli
Biraz sapkınca
Kamburlaşmış belimi alıp yürüyorum
Loş caddelerde
Üşüyorum, elimi tutan yok
Ceplerimde ellerim

Bir kağıt arabasında uzanmış yatıyorum
Dalmış gözlerim boğaza
Ruhumu kağıttan bir kayık yapmışım
Bezetmişim gözlerimi sarı tulumlu balıkçılara
Sis bastırmış denize, gözlerim buğulu
Anlaşılan ağlamışım iki tutam hayale

Yürüyorum İstanbul sokaklarında
Üstümde yırtık, yeşil parka
Eski, yaşlı, göğsü sevgililerin adı yazılı bir çınar gibi geziyorum ortada
Elimde eskimiş vesikalığın
Ağzımda Beyoğlu sanatçılarının türküleri
Oradan oraya sürüklerken kendimi Düşüyorum bir kenara
Hava bir neon tabelanın soğukluğu kadar soğuk
İşte orada
Orada öldürüyorum ruhumu