YARA
Müminin yarasına merhem olmuyor çağlar
On dört asırdan beri göz yaş döker, kan ağlar
GÖÇ
Ölüm vuslattır yâre, ölüm düğün gecesi
Evvel göçmediğine pişman olur nicesi
ÂDEM
İblisle sıkı fıkı, içli dışlısın her dem
Bilir misin cennetten niçin kovuldu Âdem?
TOY
Toy yürekler aldanır, yalan söze tez kanar
Nemrut’un ateşinde nice İbrahim yanar
SİDRETÜ’L MÜNTEHÂ
Sidretü’l Müntehâ’ya yükseliyor nidâmız
İstikbâlde muhakkak gür çıkacak sedâmız
SÖZÜ DEMLEMEK
Sözünü söylemeden demlemelidir insan
Yarası olanları emlemelidir insan
DÜŞMEDEN BİLEMEZSİN
Hayatta sonun başı farz eyle her ânını
Düşmeden bilemezsin dostunu düşmanını
KENDİME HEP GEÇ KALDIM
Dizlerim yaralandı bir kalkıp bir düşmekten
Kendime hep geç kaldım herkese yetişmekten
Kayıt Tarihi : 12.6.2005 18:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)