Berca Şiiri - Sema Güler

ve geçtin mi
haykırmam için sin şehri surlarından
şimdi o herkesçe ezberlenen çağın korkusu içinde
bütün kılıçlar yenik düşer
karşılaşınca, oğul ağusunu yüzünde taşıyan bir annenin...
İlk fasıla başlar...

I-
yanıtsız bıraktım her şeyi
yeraltıyım
ardına bakmadan yürüdüğüm nuhvari zaman
kutsal gül adına
bahsedilir ki;
cebine bakır su tası bağlayan uzun sakallı abdal
elinde isli bir kandille:
’halil cibran da bu toprağın küllerinden doğdu ey insanlar’
yıldızların da dili var mı?
kalbin kadar uzak
iki suskunluk arası alnımın içine giren mırıldanmalar
örttüm gümüş rengi soruların üzerini

II-
kefarete iki düğüm, kitreli ağzında gülümseme
silik satırlı bir rüyaya uyuduğum pencere
dedim, unutmamak için
fırtınam savrukluğum oldu hep …
ocağa ıhlamuru koyup
dal kırıklarını topladı, kesilişimi bana verdi
turnaların gözü önünde soyarak yüzümün çizgilerini
ağzımda tanrıları kovalayan kar kristali

III-
konuştuk
güneyden, kuzeyden
ay vakti yanağımdan çalarak gamzeyi
kıyıda yırtılan ellerin...
hangi erk bağladı tel köprüler örüldü
her seferinde incittiğim kutsal su
erkeklerin ağlaması neden orman gibi kar gibi?
dönmez böyle zamanlarda dolunay
bilenen kararım
ganj nehri!

IV-
çıkıp ölüler ülkesinin azgın deltasından
neye yarar yaşamam?
başsız bir ceset ömrüm uçuşan serçe ağzı
ve duası belkuşağında,
utangaç bir niyete çekilen firdevs aşkı

karlı dizleri ısıtmıyor artık seccadeler
neydi o mezar taşını kavrayan el
patiskadaki ateşten yazı
oğlunum dedim, kalbim
ışığın değdiği yeri öpen yezidi