Beray'ım Şiiri - Burhan Kaynar

zangır zangır ediyor yüreğim
inan deniyorum
gercekden deniyorum
olmuyor ne yaparsam yapayım
kapatamadım kalp yarasını
kabullenemiyorum bir türlü
bunu yapan benim sevdiğimmi
benim dostum benim arkadasım benim herseyim mi?
sana ne demişdim hatırlarmısın yar
sen benim son umudumdun
ve ben şimdi sensiz
ben kimsesiz
ben bir virane...

ey paşanın,en güzel kızı
bilmiyorum belkide asil bir sevgi bekledin benden
ne fayda, ne yazık o kadar asil değilim
oysa koynuma asıl olan sevgiyi doldurmusdum
ceplerinde misket tasıyan,gazoz kapağı taşıyan cocuklar gibi
hep beraber hep yanyana hep sımsıkı.

ölmek istiyorum güzel gözlüm ölmek...
yada hiç bir şey yapmadan
hiç bir şey demeden
gitmek istiyorum buralardan
aşkmış sevgiymiş neyime gerek benim
bunların hepsi bahane
ben seni istiyorum
başka yolu yok bunun
seni istiyorum
başka merheme ne gerek elinden bir bardak çaya ağlıyorum
huzur ise içinin güzelliği bana bir kere,sıcak burhan demeni istiyorum

yollarına canımı serdiğim
bir bilsen hallerimi
bir duysan feryatlarımı
bir görebilsen her gece saat gibi çalışan göz kapaklarımı

kızılca kıyamet mi kopar bilmem
yoksa göklerin çatılarımı yıkılır üstüme

nerde hani hayallerimiz
babasının burnuna burnunu yaslacak berayım
nerde süt kokan annesi
hani nerde?

bu adam yine hayallerinin peşinde koşacak
belki kahramanın olamayacak
kim bilir
belkide yarın sabahı çıkaramayacak
ne fark ederki?
senin beni sevip sevmemen
ben her gece beraya sarılıp yatacağım
her sabah süt kokan annesini öperek uyandıracağım
uzun zemheri gecelerinde kalkıp yorganını örteceğim
ne fark eder
senin benle olup olmadığın
ben senle yaslanıp senle öleceğim
gülüyorum ağlamaklı dost sohbetlerinin arasında
sonra utanıyorum kendimden
utanıyorum senden
beni böyle çaresiz koyup gidişinden
içimdeki iman sarsa sarsa büyüyor her gidişini hatırladığımda
eğer hakk,hukuk, varsa bu dünyada
bir gün kavuşurum sana...