Beraat Şiiri - Necat Necdet Demircan

Fazla köpürtüyoruz kimi zaman bencilliğimizi,
insanlık da akıp gidiyor ellerimizden...

Aklı kursağında olan cahilin tuzu hep kokar,
Görmez o bataklığı bir türlü,
Vicdanını ha bire gül suyu ile yıkar!

Kullanamaz isen Allah’ın bahşettiği aklı,
Bilemezsin ‘eğri’ ile doğruyu.
İnanırsan fani bir riyakârın sözlerine,
Ayırt edemezsin birbirinden
‘Boylu’ ile “Soyluyu”!

Fukara yüreklerin üzerinde kurulu şatafatın
Boşver nefessiz kalsın başkaları
Dikkat et!
Aman yıkılmasın saltanatın
Nutkun tutulsun elde ettiklerinle
Sorma hiç neden diye
Ki bilme!
Niye bu denli açsın?

Görme!
Çaresiz yalvarışları
Kimsesiz haykırışları
Aç, bitap sözleri
Nemli gözleri
Sen tokken tadı daha güzel yaşamın
Sahte yaşlarla sönmeyecek kadar büyük alevleri
Maşayla tutulası hırs yangınlarının
Sarıl sımsıkı kendine,
Sonra üfle çaresizce, ellerin yanmasın…

Vicdanının göz yaşlarına meşe külü kat
Ve öyle ovala ruhunun kirlerini,
Ama dikkat et, insanlığından arınma,
Durularken yüreğini…

Penceresiz karanlıklara kur mahkeme salonunu
Cüret et yargılamaya sevgi yoksulu vicdanını
Gerek yok kovuşturmaya
Savun kendini ölesiye
Ulaşırsın bir çırpıda neticeye
Beraat ettirirsin ruhunu
Sıkıştırırsın koskocaman, anlamlı (!) yaşamını tek bir celseye...

Ey Cahil,
'insan' olan vebalinin farkındadır,
aklın sadece kursağındaysa eğer,
çektiğin her kürek zalimin yelkenine rüzgardır...