Benziyoruz Birbirimize İstanbul

Bir Boş Beşik Gibi Sallanır Dalında, Hayat.
Kimse Bilmez Ne Aç Olduğumu Nede Tok
Bir Yaşamın Birkaç Satırı Gibidir, Yaşamak
Bir Zamanlarla Başlayan Söz Sanatlarında.

Ben Bendim, Ey Koça İstanbul.
Ellerim Yine Beş Parmak, Gözlerim İki
Ben Yine Benim İstanbul Yenilmedim Ki.
Her Şey Karşılıklı Oysa, Sende Yaşlanıyorsun.

Ey Büyük Şehir, Koca Koca İnsanları Taşıyorsun Üstünde.
Bense, Hayatın Yükünü Taşıyamıyorum Bir Bakıma
Senin Boğazın Tok Olduğunda Benimki Aç
Senin Gözlerin Sisliyken Benimkisi Kapalı.

Bende Dinledim Oysa Seni Gözlerim Kapalı.
Bir Ses Duymadım,Soğuk Gecelerin Karanlığında.
Ben Hayatın Gerçeklerine Daldım İstanbul
Çıkarım Belki Bir Anda Haliçten Şaşırma.

Bir Fayton Çekse Beni De Tüm Dertlerimle Adalara
Bıraksa Tam Ortasına Bir Anda
Bir Sevgili Tutsa Elimi İstanbul
Bende Tutsam Senin Elini.

Oysa, Benziyoruz Birbirimize İstanbul
Sen İstanbulsun
Benimse Gözlerim İstenbol
Dedim Ya Benziyoruz İkimize, Milyonlarca Yaşayanın Gibi….!