Benzer Yollar Şiiri - Asya Yıldız

Bak, yine aynı yollar
Ayaklarımın altında eziliyor
Çığlık çığlığa.
Yaşanan herşey nedense
Gün geliyor benzer biçimde
Tekrar yaşanıyor.
Sen çırpınıyorsun oysa,
Tırnakların kollarını parçalıyor hırçınca.
Nafile…
Yine de hiç bir şey gelmiyor elinden.
Sindirememişliği,
Sindirememişliğini yaşıyorsun
Gözlerini kapatıp usulca.

Kaderini çizmedin sen,
Sadece yönlendirdin.
Lakin nereden bilebilirdin ki…
Yaşamak zorunda olduğun
Ve yaşamına son verme hakkına
Sahip olmadığın için isyan etme.

Her tecrubenden alacağın dersle
Atmalısın aslında adımlarını.
Belki de asıl hata burada.
İrdelemiyor musun davranışlarını,
Yoksa düşüncesiz mi hareket ediyorsun.

Kollarımı ödünç vermişim,
Alamıyorum geri.
Damarıma verilen eycin etkisiyle
Ne yaptığımın farkında değilim.
Hayır, sebep bu olmamalı.

Nasıl çırpındığımı,
Kurtulmak için ne işkenceler
Çektirdiğimi kendime bir bilsen.
Gözlerimi gecenin kara perdesini süsleyen
Minik pırıltılara dikip
Minik kollarımı sonuna dek açarak dönüyorum.
Hızlanıyor, yavaşlıyorum ardından.
Ve tekrar hızlanıyorum.
Hiç düşmüyorum.
Kahroluyorum.
Bir kere düşsem,
Tekrar kalkamayacağım,
Sıkacağım dişlerimi.
Oysa bu rutin terketmiyor beni.
Döndükçe kendi etrafımda gayesizce,
Daha bir giriyorum girdaba.
Ve girdikçe sürekli yitiriyorum.
Üzerine titrediğim,
Dokunmaya kıyamadığım,
Hep sakındığım değerlerimi.
Süzülen gözyaşlarımı dahi hissediyorum.
Lakin silmeye gücüm yok.
Açılmış kollarım,
Dönen kollarım ne iniyor,
Ne bükülüyor.
Her şey irademin dışında.
Kontrol edemiyorum.

Benzer yolların çocuğuyum ben.
Elbet bir gün büyüyeceğim.
Farklı caddeler de can çekişecek
Ayaklarımın altında.
Ve anayola da çıkacağım.
Nereden geldiğini farkedemeyeceğim
Bir kazada bırakacağım
Bedenimi yeryüzüne...