Ağaçlar,
insana az çok benzerler
öyle olmasa idi eğer,
kızgınlığımızda hiç söyler miydik
odun gibi adam sözlerini,
ya da iltifatlarımızda
servi boylumu;
her biri kendi işinde mahir
kimi meyva, kimi koku verir;
kimi, bir kahvede dumanaltı oturak
kimi de, aş içinde tahta kaşıktır
seyredip durur ocakta yanan özünü.
su, toprak, güneş almış olanlar
gürbüz bir çocuk gibi heybetli
insan gibi beslenirler de;
tek farkları ağaçların
ayakta ölmeleri..
Kimi, mezarlıkta huzur, bir Servi gibi
hışırtısına el çırpar altında uyuyanlar
Çınar gölgedir
İğde koku,
Sarmaşık,
Ah..! deli aşık
bir gevşetse kollarını, bilecek
yârin nefessiz kaldığını.
İstanbul 28,7,2003
Kayıt Tarihi : 29.7.2003 12:56:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgiler
TÜM YORUMLAR (7)