Benzer kederlerle bezenmiş bir pavyon neonu gibiyiz…
Sıkıntımız, aynı parlaklığı ile yanıp sönüyor durmadan…
Ve aynı gamlı ateşböceklerini çekiyoruz birbirimize...
Herkes her telden çalıp söylüyor...
Bir biz çekip perdesini suskunluğun...
Bir türlü başlayamıyoruz söze…
Kayıt Tarihi : 26.3.2011 22:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!