Bensizlik Şiiri - Ersoy Tümay

BENSİZLİK

Dem vurmuş bir yalnızlık benimkisi
Yarım kalmış meçhul bir sevdanın esiri benliğim
Hoyrat kasırgalara kapılmış savrulup durmakta ruhum
Ne kendim olabiliyor ne de kendimden gidebiliyorum
Öyle çaresiz öyle muallakta

Gördüğüm her nokta karanlık
gözler ama
Her yer yabancı her yön çıkmaz
dar geliyor tüm evren
Dolup dolup taşıyorum kendimden sığamıyorum bir türlü bu kâinata

Alıp başımı gitmek geliyor
Öyle uçsuz bucaksız dingin koylara
Bilinmedik diyarlara gitmek sessiz sedasız
Öyle bir hissiyata boğuluyor düşüncelerim
Ne ben ben olabiliyor, ne de benden gidebiliyorum çaresiz

İçine içine çekiyor hüzün çukurları
Üzerime üzerime geliyor çile duvarları
Gün karanlık gök zifiri siyahi
Sıkışıyor göğüs kafesim nefesimde boğuluyorum adeta

Küflenmiş şarap şişelerinden
medet umup
Ciğaramın dumanına sarıyorum sensizliği
iki duman bir dünya o biçim işte
Lakin, nafile beyhude
Bir türlü bulamıyorum kendimi
Bilmiyorum
Yoksa ramak mı kaldı kıyamete.

ERSOY TÜMAY 15.03.2024

Sevgiyle...