Benliğin Kimliği Şiiri - Sinan Bayram

Bir isim verdiler bana,
ve ben o ismin içinde kayboldum.
Her “ben” deyişinde biraz daha uzaklaştım
kendimden.

Ayna —
bir yüzü gösterir,
ama ruhun hangi tarafında durur bilinmez.
Ben baktıkça,
gözlerimde bakan bir başkası vardı.

Bilinç, bir kıvılcım gibi:
Kendini fark ettiği anda yanar,
ve kendi ışığında yanarak söner.
Düşünmek,
kendi varlığını seyretmektir —
bir nehrin kendi akışını anlamaya çalışması gibi.

Ben kimim?
Bana bakan göz mü,
yoksa gözün içinde yansıyan düşünce mi?
Belki de ikisi de değil —
sadece aralarındaki sessizlikte yankılanan “ben” sözcüğü.

Kimlik,
zamanın üst üste koyduğu maskelerden örülür.
Her biri bir başka hikâyeye hizmet eder,
ama hiçbirinde gerçek yüz yoktur —
çünkü “yüz” dediğin de bir düşüncedir aslında.

Ve sonunda fark ediyorum:
Ben, sabit bir varlık değilim;
her an kendini yeniden kuran bir anlamım.
Bilinç —
varlığın kendi rüyası,
ve kimlik, o rüyanın biçimi.

Sinan Bayram