Benliğimin Doğuşu Şiiri - Cihan Yapacak

Üç aylık sütten kalma,
Yaşamımla;
Tutunuyorum şu bulantılı yola..
Ben seni nasıl doğurdum biliyor musun?
Göz torbalarım,
Sancıdan morarmıştı.
Çatlamak üzereydi..
Vücudum bir tohumken,
Birden filizlendi.
Gözyaşlarımla yeşerdi.
Sonra sen kanlı gözlerimden,
Berrak bir suyla doğdun.
Saçlarını kızıla çalan renge boyadım.
Doğar doğmaz,
Kızıllığın sınır çizgisini tanı diye ..
Ah benim güzel kızım.
Seni soğuk bir merdivende doğurdum.
Yarı kahkahayla.
Yarı hıçkırıkla.
Merdivenlerde sürünen bir ölümün
Acısına mı yanayım.
Senin yeniden doğuşuna mı sevineyim.
Bu öykülü perdenin arkasında neler gizli
Bir sahneye hazırlanıyorsun.
Doğar doğmaz sana bir iç ses yaklaşıyor.
Tavanda asılı,
Desenlerin içinde şüpheyle bekleyen çiçekler gibi
Yanıp sönen bir lambayla
Yaklaşıyor.
Adımları korkutmasın seni ..
Benim güzel Aryadam.
Bu soğuk merdivende kalmaya
benim üç aylık sütüm yetmez..
Gözyaşlarım seni doğururken,
Beni boğuyor.
Sen, kaç kurtar kendini
Bu sinsi perdeden.
Aldanma sahnelerin alkışlatan dramına.
Onların saten perdeleri,
Roller biçerek geliyor.
Sen benim sevgili kızım,
Benim iç sesim.
Benim yarınlarım.
Benim ölümden sonraki benliğim.
Sen, o merdivende uyuyan ölü bedenimi özleme.
Sen o bedende doğan ruhumun,
Varlığıyla dans et.