Benimsin desem… Şiiri - Belgin Turan

Benimsin demeye dilim varmıyor ey canımın bir eşi,
gün oldu yerlerde süründü bu biçare gönül, sahiplendim
bilmeden ne varsa içimde dışımda bana yakın olan.
Sonra bakınca şöyle derinden, benim olan her şey
aslında benim değilmiş, gördüğüm o bir tablo.

Koca bir sevgi yumağıyla babam derdim,
hem de sıkıca sahiplenerek.
Bir gün zamansız onu toprağın bağrına verince
anladım benim sanmışım.

Bir yılbaşı gecesini tek başına geçirince
o gece de benim değildi bana yakınlarım.
Ne beyni hapseden korkular, ne günlerce süren
ağrılar, üzerimize sıkı sıkı yapışan dertler
etrafımızda yaşantımıza ahkam kesenler
hiç birisi bize ait değillermiş meğer.

Ne en şahane evlerin, arabaların mülkü bizimmiş
ne hasır altına saklanan yarının güvencesi,
sadece el değiştirirmiş zaman içinde, anladım.
İçindeydik onların, bırakıp gittiğimizde
olacaktı bir başkasının.

Hatta kendi bedenim bile bana ait ama
benim miydi tam olarak o da bir muamma?

İçimi kor ateşler gibi yakan sevgili,
yüreğime bir güneş gibi doğan, dünyamı şenlendiren
ey güzel yar, şimdi nasıl derim ‘sen benimsin’
tek bildiğim ‘senin’ benim zannettiklerim.

Belgin Turan 18/12/2009