Beni bana bırakın Şiiri - Derya Avşar

Beni bana bırakın

Zor zamanların koynunda büyüdüm,
Zümrüdüanka misali her defasında,
küllerimden yeniden doğurdum kendimi.
Karanlığın belleğindeyken bile,
iğne deliği bir ışıktan girdim içeri...
Ateş topu bir yumağı yutkunurken ömrüm,
Ben tek başıma yürüdüm dikenli yollarda,
tek başına, ayağımı kanata kanata...
Beni yenilgiye uğratamaya çalışanlar oldu,
her defasında..
Her defasında düştüğüm yerden başladım koşmaya.
Şu asırlık yorgunluğumun bir terazisi yok.
Yorgunluğumu ölçmeye kalkışmayın,
Yokluğumu üzerinize emek diye dökerim, altından kalkamazsınız.

Ben, gün doğmadan güne doğarım.
Heybemde umuda dair herşey var;.
Kelebekler kozasından çıkar, konar saç uclarıma.
Avuclarımda serçelere su içiriyorum.
Bütün çiçeklerin renklerini, kokularını biliyorum.
Kimsesiz çocukların üşüyen yüreklerine sevgi sürüyorum.
Mutluluğu kursağında bırakılmış, insanlığın klavuzuyum.
İnsanlığımın ölçüsünü belirleyen belirsizler,
Ölçünüzü bilin, üzerinize umut dökerim, altından kalkamazsınız.

Yeni bir mevsim doğdu bağrımda.
Kışı yok, her günüm bahar tadında.
Ateş böcekleri geceyi aydınlatır.
Gelincik tarlalarında al al renkliler.
Dalından çiçek çiçek büyür begonyalar şeboylar...
Ötüşür kuşlar, börtü böcekler...
Yüreğim bir gül gibi, kokusu etrafa dağılır.
Göğsümde astığım çiğdem çiçekleri boy verir...
Lohusalı bir annenin ağzından büyür, latus çiçekleri...
Yerden göğe yükselir kan kırmızı gülleri...
Bırakın, beni bana bırakın,
üzerinize güller dökerim, altından kalkamazsınız.

Kendi içimde yeni bir dünya inşa ettim.
Siyah beyaz diye ayırmadan sevdim herkesi.
Kimseyi sevda mavalıyla uyutmadım, kimseye masal okumadım.
Kalabalığın içinden kendimi aradım.
Kendimi yine kendimde buldum.
Kaçtım yalandan, riyadan, alçaklardan...
Yüreğim kırık, ellerim nasırlı, tenim ateşten elbise...
Yırttım attım üzerimden sızlayan sancıları.
Scılarımı bilmeyenler üzerime gelmeyin, üzerinize sevgi dökerim, altından kalkamazsınız.

Şairin imgeleri'nde aforizmalar düştü şiirlere...
Derin felsefeyi içen şiirler örttüm üstüme.
Gecenin koynunda karanlığı içtim.
Sessiz bir ıslık oldu yalnızlık kulaklarımda.
Tarih boyunca bilginin açlığına doymadı kalem.
Defterler dolusu boşlukta kaldı satırlar.
Ne romanlar, ne öyküler, hikâyeler yazıldı.
Hiç biri insanın tanımını yapmadı.
Hiç biri kendi özünde kendini yaşamadı.
Şahmeran koynunda insan insanla yaşlandı.
Üstüme üstüme gelmeyin, üzerinize şiirler dökerim, altından kalkamazsınız...

Dünya büyüklüğünde dertler var omuzlarımda.
Kim bilir kaç kez alabora olmuş denizlerde kayboldum...
Kim bilir, acıları yırtıp attığım bu kaçıncı savaşım?
Kaçıncı güven köprüsünü inşa edişim?
Gülüşlerimi acılara peşkeş çekişim?
Bilin ki, ben yılmayacağım hiçbir haksızlığa...
Bilin ki, ölüm bile bedeldir dirinize...
Acının her rengini giyindim, her zehrini içtim.
Siz benim yalnızlığımı, kendimle kalışımı anlayamazsınız...
Bilin ki, taşıdığım yükün altından kalkamazsınız..
Bırakın ulan, beni bana bırakın,
üzerinize acılarımı dökerim altından kalkamazsınız...

Tarih: 26.02.2025