Benimle İstanbul-4

Şehrin her köşesinde
bir anı,
Bir sokak lambası altı,
bir vapur dumanı,
Adımlarıma eşlik eder
Galata’nın yankısı,
Fırtınalı gecelerin
yalnız sesiyim artık,
Ya benimle İstanbul,
Ya da bensiz
İstanbul olsun.

Yedi tepesine
aşk düşürdüm,
Bir bakışın yeterdi
gökyüzüne
umut katmaya,
Şimdi göğün
yıldızları eksik,
Bir yudum nefes gibi
kaybolur gider
sabahın sisi,
Feri sönmüş bu gözler,
Bir kez daha seni arar
ara sokaklarda,
Ya benimle İstanbul,
Ya da bensiz
İstanbul olsun.

Topkapı’dan süzülen
o ince yağmur,
Haliç’in sularında
bulur gözyaşlarımı,
Bir ezan sesinde
gizli dualarım,
Ya bu şehir seninle
anlam bulur,
Ya da bir boşluk olur
bu kalp gibi,
Sessiz, sönük,
soğuk ve tarifsiz.
Ya benimle İstanbul,
Ya da bensiz
İstanbul olsun.

Sokak lambaları sönerken,
sessizlikte adın,
Bir hüzün dalgası sarar,
boş kalan yanım,
Süleymaniye'den iner
bir ah yankılanır,
Gözlerimde bir İstanbul,
sensiz kaybolan an.
Bir vapur düdüğü uzaktan,
hatırlatır vedayı,
Ya benimle İstanbul,
ya da bensiz ağlasın ay.

Bu şehri seninle sevdim,
her taşına adını kazıdım,
Eyüp’ün rüzgârında
saçlarının kokusunu duydum,
Bir ezan sesi ile,
içimde yankı bulan duam,
Kalbimde hala bir ümit,
senden yana kalan.
Bir ışık yanar ufukta,
sen mi geldin ey sevgili?
Ya benimle İstanbul,
ya da bensiz dertli bir deli.