Benimkisi Şiiri - Abdullah Zeki Öğüt

Bir efsaneydi, bakaya kalmış
Bambaşka bir dünyaydı
Tepeden tırnağa sevdaydı
Benimkisi

Ay ışığıydı, dipsiz kuyularıma düşen
Ve dirilten bir nefes, çürümüş ciğerlerinde zamanın
Çöllerde bir vaha kadar özeldi
Serap bile olsa güzeldi
Benimkisi

Gözlerinin koyağında demirlemiş imbatlar
Bir tüy gibi taşırdı Kaf dağına gönlümü
Kaderim, o hülya hamağı ellerinde
Nurdan süvarisiydim sana çıkan yolların
Kirpiklerin dikerken yırtılan düşlerimi
Mavi ipliğiyle masalların

Bitti artık...
Şimdi ne alkımı matlaşmış bu gökyüzü
Ne un ufak, üzerime ağan yıldızlar
Ne gölgende asude bir yurt isterim
Çook yorgunum şimdi, kırgınım, tükenmişim
Getir o kimseyle paylaşmadığın yalnızlığını şimdi
İnce bir tül gibi, kefen gibi mahzunluğunu getir
Üstüme ört isterim

Gideyim, bana yol ver
Hem herkes uyumaz mı masallar ertesinde
Gideyim, bana yol ver; çook yorgunum çook
Bir aramgah bulana dek, selviler gölgesinde

Zaten şirazesinden çıkmış rüyaydı
Olmayacak bir duaydı
Benimkisi...