Benimdin. Şiiri - Rana Marcella Ozenc

Ruhum ruhunla birdi
sevişmemizin en şiddetli anında.
Kalbim kalbinin içinde atıyordu.
Nefesin kulağımda...
Benimdin.
Sıcak bedenin terliydi.
Dokunuşun, dudakların, ellerin...
Bütün evrenlerin üstündeydik biz,
ruhlarımız yorulmuş bedenlerimizden ayrılmış,
bütün varlıklardan üstündük biz.
Nefesin nefesimin içindeyken,
benimdin.
Gözlerimi açtığımda,
son buldu bu güzel rüya.
Yalnızdım odamda.
Biliyorum şimdi uzaklardasın.
Sen de benim ruhumu hissediyor musun?
Zira,
Ben kendi kalbimin içinde
hâlâ hissediyorum senin kalbinin attığını.
Gözlerimi tekrar kapatırsam
ve yine uykuya dalarsam
nefesin nefesimde hâlâ
ruhun ruhumda.
Benimdin.
Ve,
Sıcak tenin iz bıraktı bedenimde.
Yanımda olmasan bile,
benimsin.
Kalbim atmaya devam ettikçe yeri
senin kalbinin içi.
Gözlerimi açınca farkına varıyorum
aslında yalnız olmadığımın asla.
Zira,
seni hissettim ve ruhlarımız bütünleşti bir kere
ve
sen benimsin.
Ben de senin.

Rana Marcella Özenç