Gün yüzünü döndü sevgisizliğe
dünyayı unuttuğum zamanlardayım
dışarıdayım,
vurgun yemiş dalgıç gibi
sokaklar beni vitrinlere sürükler
caddelerde insanlar sel gibi
bir ben köşesine yaslandım içimin,
bir ben küskünüm,
bir ben üşüyorum yalnızlığıma….
Çöküyorum olduğum yere
Parmaklarımın gölgesine hapsedip kendimi…
Yüreğimin ateşi ne kadar soğuk ısırıyor
Saçlarımın dipleri donuyor
Pembe sayfalarım buğulanıyor
Ruhuma çivi gibi batıyor kulağıma gelen melôdiler
koyulaşan suskunluk sürdürüyor saltanatını sensizlikte
yüz çizgilerimde derin acılar
hasret ikliminde yana yana saf kora dönüyor bu yürek
ağladığının farkına varmadan göz yaşı dökmektedir dîdelerim
şimdi sessiz ağlayışlar mekânıdır kirpiklerim
kopuşa hazırım hayattan
unutmadan;
ardında bıraktığın hüznü okuyabiliyor musun
gözlerimdeki..?
ya sayende,saçlarıma mesken kuran yalnızlıklarımı..?
ya,bir 'hoşça kal' bile demeden çekippp gidişine ne demeli..?
her gökkuşağının bitişi gibi,
benimde renklerim mi soldu sende
ha..?
sen her gece ansızın, tarifsiz bir sızı gibi, çöküyorsun yüreğime
dîde:göz..
Süleyman AltunbaşKayıt Tarihi : 25.8.2009 23:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kopuşa hazırım hayattan
unutmadan;
ardında bıraktığın hüznü okuyabiliyor musun
gözlerimdeki..?'
Hayattan kopuşlar yaşatanlara fazla gelir bu şiirler :) Kopanın ne olduğunu anlayamazlar.
Sn. Altunbaş, çok güzel bir şiir sunmuşsunuz yine bizlere. Kutluyorum, saygılar...
bir ben köşesine yaslandım içimin,
İNSANIN KENDİSİYLE BAŞBAŞA KALDIĞI O AN.... ÇOK GÜZEL ANLATMIŞSINIZ
TÜM YORUMLAR (7)