Benimde Bir Evladım Vardı

        "Benim de bir evladım vardı"

Benim de bir evladım vardı...
Adı her sabahı güneşe çevirirdi
Küçücük elleriyle dünyayı tutardı
Bir gülüşüyle acımı unuttururdu.

Benim de bir evladım vardı...
Koşarken düşer bana bakar
Anne derdi ya da baba...
İşte o ses, cennetin ta kendisiydi.

Şimdi ne o ses var
Ne o küçük adımlar
Ne elini tutacak bir yol
Ne de göz göze geleceğimiz bir an.

Benim de bir evladım vardı
Bir sabah gitti
Ne zamandı hatırlamıyorum
Zaman o günden beri durmuş gibi.

Herkes sabret dedi
Ama bilmiyorlar
Evlat acısı zamanla geçmez.
Sadece derinleşir... Sessizleşir. Kemikleşir

Benim de bir evladım vardı...
Kokusunu yastıklarda aradım
Sesini rüzgarda duydum sandım
Yalnızlığa sarılıp sabahladım

Bir oyuncağı kaldı geride
Bir fotoğraf bir çift patik
Bir de bu yorgun yüreğim
Onun yokluğuna alışamayan

Ve biliyor musun?
Ben hâlâ kapıya bakıyorum bazen
Sanki dönecekmiş gibi
Sanki anne geldim! Diye bağıracak...

Ama yok.
Benim de bir evladım vardı
Şimdi yok.
Ve dünya artık,
Hiçbir zaman aynı değil.

Derya. 19.05.2025